سیستان و بلوچستان توسعه ناموزون و رنج هایش
به گزارش وبلاگ توسعه دهنده ها، سؤالی که مطرح می شود این است که چرا برخی در منطقه ها محروم و مرزنشین از زدن واکسن خودداری می کنند یا به رعایت پروتکل های بهداشتی چندان روی خوش نشان نمی دهند؟ مرکزگرا بودن در کشور ما دلیل بسیاری از مسائل امروز مردمانی مثل ساکنان سیستان و بلوچستان است.
در حقیقت مرکزگرایی در شرایط عادی موجب به فراموشی سپردن منطقه ها محروم طی دهه ها می گردد و فرهنگ عمومی جامعه یکسان یا نزدیک به هم رشد نمی کند. در چنین شرایطی تعدادی از شهرهای مرکزی و بخصوص مرکز و مراکز استان ها رو به پیشرفت خواهند بود و سایر منطقه ها محروم روستایی و شهرهای کوچک از رشد اجتماعی و فرهنگ عمومی عقب می مانند بخصوص اگر این منطقه ها محروم نزدیک به مرزها باشند. البته یادمان باشد تقریباً در بسیاری از کشورها و حتی کشورهای صنعتی شهرها و منطقه ها مرز نشین عقب مانده تر از شهرها و منطقه ها مرکزی هستند. وقتی بین مرکز و پیرامون فاصله زیاد می گردد در حالت عادی شاید صدای محرومان را کسی نشنود، ولی هنگامی که جامعه با بحران روبرو می گردد آنگاه شکاف میان منطقه ها محروم و شهرهای مرکزی و مرکز بیشتر خودنمایی می کند.
متأسفانه ما در یک قرن اخیر دائماً روی مرکز و در نهایت روی مراکز استان ها سرمایه گذاری کرده ایم و کمتر به منطقه ها محروم پرداخته ایم. به عبارتی می توان گفت منطقه ها محروم بویژه سیستان و بلوچستان همزمان با مرکز و سایر استان ها رشد نکرده اند. به همین خاطر جدای از مبحث اقتصاد، در بحث فرهنگ هم در منطقه ها مختلف کشور ناموزونی حاکم است واین ناموزونی و فقر باعث شده مردم ساکن در منطقه ها محروم به مرکز نشینان کمتر اعتماد کنند و در بزنگاه های بحرانی مثل بیماری واگیر اخیر به شهرنشینان اعتماد نکنند و وقتی که به رعایت کامل پروتکل ها یا زدن واکسن دعوت می شوند از این امر خودداری کنند.
در مورد سیستان و بلوچستان باید بگویم که این استان محروم ترین منطقه ایران است در حالی که تاریخ دیرینه آن نشان می دهد در همه ادوار تاریخ چند هزار ساله یکی از مهدهای تمدنی ایران زمین بوده است. اما با این تاریخ پر افتخار متأسفانه در سیستان و بلوچستان افرادی هستند که هنوز شناسنامه ندارند! درحالی که قریب به صد سال است که ایرانیان سجل و شناسنامه دار شده اند. خیلی ها از امکانات اولیه و لازم برای زندگی حد اقلی مانند بهداشت عمومی و آب آشامیدنی سالم محروم هستند. از این افراد چه انتظاری می توان داشت آیا آنها می توانند در هنگام روبروه با بحران مانند افراد یک شهر پیشرفته رفتار کنند؟ درحالی که اعتمادی به مرکز نشینان و توصیه های ولو علمی و بهداشتی آنها ندارند.
جامعه شناسان و کسانی که در حوزه های اجتماعی فعالیت می کنند در نیم قرن اخیر همیشه به مسئولان توصیه کرده اند که این منطقه ها را دریابید و به روستاها و شهرهای مرزی و محروم توجه ویژه داشته باشند.یادمان باشد توسعه نیافتگی سیستان و بلوچستان به چند دهه اخیر برنمی گردد بلکه پدیده مزمن تاریخی در چند قرن اخیر است. مردمان آن سرزمین به دلیل دور افتادگی و محرومیت چندان در امور سیاسی و اجتماعی ورود نداشته اند لذا در زمان بحران خانمان سوز و انسان کش پاندومی با شک و تردید به مرکزنشینان و توصیه ها و واکسن هایشان نگاه می کنند.
*جامعه شناس
منبع: ایران
منبع: خبرگزاری پانا